Het is november en de schapen werden opgehaald. Nu blijft deze winter de weide leeg en kan alles zich herstellen. Het was een mooi stelletje dit jaar. Net als bij mensen, ze zijn allemaal weer anders. De Coburger Fuchs met haar bruine kop was de leukste dit keer. Ze zag me altijd als eerste aankomen. Ze keek altijd eerst of ik iets in mijn handen had aan brokjes of groenteafval. En dan kwamen ze in beweging en zetten ze zelfs een sprintje in. Ken, de hulp van Rob kwam ze halen. Zonder hond kon hij het niet redden om ze bij elkaar te drijven binnen het uitgezette hekwerk. Maar toen hij hond Mona erbij haalde was het zo voor elkaar. Daarna dronken we koffie en vertelde hij over hun pas geboren zoontje. Het moet een wonderkind zijn zoals hij Mayson beschreef. Of doen alle vaders dat? Hij komt een keer met Sanne en de kleine bij ons aan. Dan kunnen wij de nieuwe wereldburger ook bewonderen.
