Old wodden is gien kunst’, zei moeder van der Kolk toen ze in de Bongerd ging wonen, ‘maor old wean is effen iets anders’. Ik zit uit te puffen van het werk in de tuin. Je gaat er ongemerkt te lang mee door, vooral als je een tijdje gebukt onkruid staat te trekken. Ja ik vind hondsdraf een aardig plantje maar als het al het andere gaat overwoekeren ga ik er anders over denken. Gelukkig heeft Mark nog wat tijd over en sjouwt af en aan met de afgeknipte klimop en de afval van onkruid en bladeren. Ik begin te merken dat ik geen 25 meer ben, maar 73. Ik kon het me eigenlijk niet voorstellen maar na een uurtje in de tuin wordt het duidelijk.
Ik zet me daarom ook maar even in de stoel bij het achterraam en zie een boomkruipertje van onder naar boven de grote eik onder handen nemen. De zon schijnt er op en ik zie nu ook z’n witte borst en zacht oranje buikje. Hij vliegt telkens naar beneden om aan een volgende tak naar boven te kruipen terwijl hij zoekt naar kleine insecten. Een winterkoninkje is bezig om tussen de vlonderplanken iets te zoeken. Zijn staartje staat parmantig rechtop zoals dat hoort.
En ineens zie ik ze weer: de staartmeesjes. In de winter zijn ze er nooit, maar zo in februari, maart zijn ze er weer. Ze vliegen heel anders dan de andere mezen en meestal zijn ze met een groepje. Vandaag zag ik er maar twee die voorzichtig de pindakaaspot probeerden. Maar ook in de vogelwereld zijn er rangen en standen. Ze worden weggebonjourd door een pimpelmees die vindt dat hij er meer recht op heeft. De merels zijn ook actief. Ze scharrelen door de bladeren onder de boom op zoek naar lekkers en maken meteen gebruik van het water in de vijver. Wanneer de grote bonte specht of de ekster verschijnt trekken de anderen zich maar even terug. Ze weten dat ze zo weer aan de beurt komen.
foto: Pinterest