Ome Jan, hier nog op de Boschkamp, zorgt nog even voor z’n koeien. Ik denk dat ze hier nog een extra voederkoek krijgen.
In het laatste jaar van z’n leven heeft ome Jan een paar speciale brieven geschreven. De eerste schreef hij naar aanleiding van het dreigend ontslag van een onderwijzeres van de Wildenborchse Julianaschool. Doordat het leerlingenaantal terugliep moest er een collega weg Ome Jan wendde zich tot de politiek. Deze brief stuurde hij zowel aan de minister van Onderwijs als ook aan de Minister van Sociale Zaken.
Barchem, 21-1-1989.
Aan de Ministers Deetman en J de Koning,
Ondergetekende is een eenvoudig boertje uit de Achterhoek, heeft alleen maar lagere school doorlopen en vroeger twee winters avond- landbouwcursus gevolgd, heeft weinig verstand van politiek. Maar wat de werkloosheid betreft zie ik een eenvoudige en praktische oplossing als iemand werkloos wordt omdat het niet meer uit kan, en een werkloosheidsuitkering krijgt. Waarom krijgt die persoon dan geen aanvulling van dat andere potje dat de lonen uitbetaalt? Dat kan dunkt mij wel onderling worden geregeld. Dan komt er minder werkloosheid en is men van de straat met alle gevolgen van dien. Ik weet van een lagere school hier uit de buurt, dat er een onderwijzeres ontslagen werd of zou worden omdat het niet meer uit kon. Toen had ze gevraagd om door te mogen werken voor die klas met haar werkloosheidsuitkering, dat zou de klas ten goede komen. Maar nee, dat mocht en kan niet, aldus van hogerhand.
Nu gaat haar klas naar een collega die dus drukker wordt en zich dus minder persoonlijk met de kinderen bezig kan houden, dus nadelig voor de kinderen van haar klas.
In wat een gekke wereld leven we toch, terwijl nogmaals mijn persoontje vindt dat het wel anders kan.
Graag zou ik antwoord op dit schrijven, bij voorbaat m’n dank.
Met vriendelijke groeten teken ik,
E. J. Eggink
Wildenborchseweg 1
7244 PV Barchem (Gld)