Wat nu?…. even niks.
"De combinatie van onderwijs en landleven heeft mij gelukkig gemaakt" en “Met familie mo-j wandelen en niet handelen”, vertelt Ben bij zijn afscheid van het Baudartius College. Dat laatste is een Achterhoekse spreuk, en daarmee ziet hij ook zijn collega’s voor het gemak maar even als familie. Het is een eer om er bij te zijn. Ben’s fietsmaatje en vriend Harm Muis is met zijn vrouw Betsie eveneens van de partij en samen met Wim geniet ik en wij allemaal van alle inspirerende woorden die er gesproken worden. Wouter houdt zich op de achtergrond bezig met de camera.
Vier oudgedienden nemen afscheid, allemaal uit de exacte hoek. Guus Hagt, de rector, leidt alles met verve en stap voor stap worden de vier onder de loep genomen en mogen ze zelf hun eindwoordje doen. Ieder doet dat op zijn eigen wijze. De term: Wat schuift nou zoiets, de vraag die blijkbaar vaak gesteld werd aan collega en wiskunde-methodeschrijver Reichard, van Getal en Ruimte, zal ik niet snel vergeten. Het antwoord is nooit duidelijk gegeven. Zes miljoen exemplaren zijn er tot op heden verkocht, maar het antwoord kwam nooit verder dan… :"Dat is per boek verschillend". Een andere collega maakte zich voor zijn afscheid ineens zorgen om zijn inkomen na zijn pensioen. Die wordt geadviseerd om kleiner te gaan wonen. Blijkbaar woont deze collega in een kast van een huis. Maar ook zijn Volvo in ruilen voor een Toyota vinden ze een optie en… zijn tweede of misschien ook zijn derde huis van de hand te doen.
Ben krijgt de meest persoonlijke toespraak, niet lang maar met diepgang. Het prachtige gebrandschilderde raam dat er al vanaf de bouw van deze mooie school een ereplaats heeft waardoor je de woorden ora et labora- bid en werk- goed kon lezen was na een verbouwing aan de binnenkant van de school terecht gekomen waardoor het Ora bijna niet te ontcijferen is. Toen Ben eens een kritisch geluid had laten horen dat het met de school zelf ook die kant op ging, net als met het raam is dat wel te harte genomen. En nu wordt Ben voor een minuutje meegenomen naar buiten de ruimte en mag het nieuwe licht achter het woordje Ora in gebruik stellen. Ook letterlijk is het Ora et Labora weer compleet geworden. De big hug die hij als enige krijgt van rector Guus Hagt ontlokt Ben een:”Dat is de eerste keer dat ik door een man gezoend ben”, maar het zegt wel wat van de onderlinge relatie met deze nog vrij nieuwe rector..
De sectieleider, ik meen André, geeft een boeiende speech weg. Ben heeft blijkbaar op leerlingen èn collega’s veel indruk gemaakt toen hij de prijs voor de weddenschap die hij met 4 Havo was aangegaan moest inlossen. “Wie is toch die mooie man op dat grote paard?”, hadden leerlingen gezegd toen Ben op Vera, beiden opgepoetst en aangekleed zoals het hoort, bij school verscheen. Wanneer iedereen over zou gaan in deze mentorgroep, had Ben beloofd zijn paard, waar hij het blijkbaar geregeld over had, te showen.
En daarna is Ben aan het woord.
Hij schetst de enorme overgang van ons wereldje in de Achterhoek naar de prachtige school met de marmeren trappen, het Baudartius. Hoe we ons ’s morgens om 5 voor 8 verzamelden bij de grote kastanje midden in Vorden en daarna als groep naar Zutphen vertrokken. Harm en ik worden persoonlijk genoemd als mede fietsers en natuurlijk omdat hij uiteindelijk met zus Diny trouwde.
Na diensttijd en studie komt hij zelf voor de klas te staan en via een school in Velp kiest hij toch voor Zutphen en uiteindelijk wordt het Baudartius, de school waar zijn eigen roots liggen. Hij benoemt de hoogtepunten in zijn carrière, maar schroomt niet om ook enkele akkefietjes te noemen die hij tegen kwam en uit woorden van dank voor degene die het aangaat.
Nog lang wordt er bij een borrel en hapjes nagekaart en als wij uiteindelijk allang aan de Molendijk in de schaduw zitten komt Ben met een grote bos bloemen op het stuur aanfietsen, precies op tijd om Nederland- Brazilië te zien.