De boom bij de open plek staat zo al jaren.
‘Kiek es hee wet de weg al’. Vanmiddag gingen we met Storm ons rondje door het Oeverse bos doen. We hebben het idee dat het bos van ons alleen is, want we komen nooit iemand tegen. Op een bepaalde plek ga je van de zandweg af en over een walletje het bospaadje op. Storm liep voor ons uit en sloeg mooi op die plek het bos al in. Zomers groeien de paden bijna dicht door de varens die er groeien. Bij de open plek die ik zo rustgevend vind, stop ik altijd even.
Wim z’n jicht aan de grote teen is bijna over en bewegen is goed volgens de dokter. Dus … mee naar het bos. We nemen tegenwoordig de nordic walking stokken mee. Tja… een mens wordt wat ouder hè.
Toen we net op dit plekje aan het Schoolpad woonden heb ik een paar keer met mijn mentorklas een klasseavond hier gehouden. De jongens en meisjes moesten zelf alles voorbereiden van houtzagen voor het kampvuur, poffertjes en stokbrood bakken, een spel bedenken enz. Ik had alleen zelf een speurtocht uitgezet door ‘ons bos’ met rode draadjes en pijlen van stokken gemaakt en hier en daar een opdracht. In groepjes ging het spul op pad. ‘Mogen de honden mee?’, vroegen ze. Dat mocht. De puzzeltocht gong voorspoedig, vooral de groep met de honden. ‘Konden jullie het gemakkelijk vinden’, vroeg ik toen ze terugkwamen. Een paar meisjes begonnen te grinniken en toen kwam het: ’Ja hoor… de honden liepen voorop’. Tja… die kenden ons paadje allang.