De winter is een tijd van inkeer in jezelf, tenminste zo voel ik dat deze winter. Je bent voorzichtig in je contacten en ik prijs ons gelukkig dat we nog samen zijn. Het is een tijd van terugkijken. Ik had pas een gesprek met iemand die ik alleen kende als we met een groep samen zijn. Met z’n tweeën praat je anders en gaan de gesprekken dieper. Eigenlijk vond ik dat mijn rugzakje waarmee ik in de loop der jaren moet dealen behoorlijk zwaar al weet ik wel dat iedereen zo zijn tegenslagen heeft. Maar toen ik haar levensverhaal aanhoorde en zag hoe stevig en optimistisch zij ondanks haar rugzakje door het leven gaat, kreeg ik bewondering voor haar.
Ik begin te begrijpen dat het leven blijkbaar een leerschool is waarin we van alles tegenkomen of we het willen of niet. Je leert er van en ziet zelf de weg die je gegaan bent, de mensen die je tegenkwam en ook weer achter moest laten en deed me denken aan het verhaal van de treinreis. De auteur is onbekend.
Karin gebruikte het nog bij het afscheid van haar man Walter en nichtje Gerrie stuurde het mij al eens toe. Het klopt helemaal…. Op onze levensreis reizen er mensen met ons mee, je ouders, je geliefden, je kinderen, vrienden en soms stappen er een paar uit en stappen anderen weer in om een eindje met je mee te reizen. Ik zocht het weer eens op en vindt het nog steeds een mooie vergelijking.
Door een klik op de titel kun je deze treinreis nog eens helemaal lezen.
