We zitten samen op de schommelbank bij de nu lege wei. Het is lekker in het zonnetje. Ik heb net de drinkbak voor de schapen leeg gegooid en schuin tegen een paal gezet, wachtend op volgend schapenseizoen. Het heeft gevroren vannacht en er zat warempel een flink laagje ijs op.
‘Zolle wi-j nog weer schaopen d’r in kriegen van Rob?’, mijmert Wim.
‘Natuurlijk kriege wi-j schaopen, Rob is heel bli-j met onze afgegaasde stukken grös. Altied gruun. En as d’r wat is hoeve wi-j em allene maor te bellen en hee kump.’
Tja… zo langzamerhand weten we het: Wij hebben de lusten en Rob de lasten als die er zijn tenminste. Bevalt goed. Wel jammer dat ik geen fleslammetjes meer kan hebben, ik word een dagje ouder en eens moet ik dat toegeven.
Ik loop terug naar huis langs het keetje en de Finse kota. In het keetje duikt er een klein muisje langs de achterwand, even later nog een, en nog een. Ik tik even tegen de wand en dan racet er een grotere achteraan en ik meen een dikke staart te zien. Zal toch een nestje ratten zijn. Het keetje is in de winter een geliefde plek voor muizen. Het is wel een eindje van huis af maar ik heb ze er liever niet.
Als Wim ook terug is zinnen we op een oplossing. We kunnen de grote val zetten. Of zullen we een muizenverjager in het stopcontact doen. Die maakt voor ons onhoorbare geluidjes die muizen en ratten op afstand zou moeten houden. Of zou Dirk…?
Je ziet het: ons leven zit nog vol verrassingen.
Foto: de rammen van afgelopen seizoen waren prachtig om te zien.