Een foto achter de boerderij in Barchem
Nadat ik opa Egginks dagboekje in hapklare brokken op weblog 2 had gezet en ook de Amerikaanse familie had voorzien van een zo goed mogelijke vertaling, bedacht ik dat Harold ons ooit de Memoires van Herman gestuurd heeft, nadat hij 12 jaar geleden met zijn vader Herman in Nederland was. Hij beschrijft hierin voor kinderen en klein kinderen wat hij beleeft heeft vanaf het moment dat hij in z’n hoofd kreeg dat hij naar Amerika wilde om boer te worden.
Het is weliswaar in het Engels maar het heeft toen best indruk op me gemaakt vooral natuurlijk het gedeelte waarin hij vertelt over zijn bezoek aan Nederland na de oorlog net nadat papa Hendrik Jan overleden was.
Ik vind het de moeite waard om stukken hieruit weer te geven en neem de vrijheid om voor ons minder interessante stukken over te slaan.
America, the land of opportunity
Toen Herman een jaar of 10 was wist hij al dat hij naar Amerika wilde De meester op de 2-mansschool in De Wildenborch had aan het eind van de middag tijd over en vroeg iedereen om de beurt wat ze later wilden worden. Toen het Hermans beurt was zei hij dan ook:”Ik wil naar Amerika”. Toen de meester hem vertelde dat hij eerst het Engelse alfabet maar eens moest leren met de goede uitspraak erbij. Die schreef alle letters op met hun uitspraak er bij en die avond begon zijn plan al een klein beetje helder te worden.
Toch duurde het nog tot z’n 18e voor hij de emigratie aan mocht vragen. Toen was Hendrik Jan van school af en kon de klusjes en werk dat hij in tussentijd had gedaan, overnemen. Hij had zolang opoe geholpen met werk thuis en opa die op het land die druk was met het ontginnen van ik denk Het Kieftenbos om er dan gebruik van te kunnen maken.
Herman vertelt: Toen ik 18 was vertelde ik mijn moeder dat ik niet in het kleine Holland wilde blijven en dat nu Hendrik Jan aan de beurt was om thuis te helpen. Mijn vader had er nooit bezwaar tegen gehad. Hij had mèt zijn broer ook die plannen gehad hoewel hun moeder daar niets van wist. Haar ouders waren ooit op weg naar Amerika in een storm verzeild geraakt. Het schip zonk en iedereen kwam om. Nadat mijn moeder haar toestemming ook had gegeven kon ik mijn naam op de Immigratielijst laten zetten op het Immigratiekantoor in Amsterdam.
Intussen had ik via mijn oudste zuster mensen ontmoet die familie in Zuid Dakota hadden en toen die hoorden dat ik naar Iowa wilde, vertelden ze dat ik beter naar Zuid Dakota kon gaan omdat in Iowa de zomers zo vreselijk warm waren dat je ’s nachts niet kon slapen. We kregen het adres van die familie en ik was daar welkom om te gaan werken.
Het zou nog twee jaar duren voor ik aan de beurt was.