Oom Wim ging in militaire dienst of zoals ook wel gezegd werd: onder dienst. Hij kwam op de plek die hij waarschijnlijk het liefste had… de Gele Rijders, de soldaten te paard. Volgens mij hebben we nu nog steeds zo’n afdeling al zal die voor andere doeleinden gebruikt worden. Meer in en om de gouden koets en dat soort gelegenheden. Maar vroeger… en dit zal omstreeks 1930 zijn, had je de echte soldaten te paard en ook per fiets. Oom Wim had geluk, hij mocht soldaat te paard zijn. Er moet nog ergens een brief van opoe zijn die met bezorgdheid informeert of alles goed met hem is en vertelt over thuis en het veulen en vraagt of hij nog iets nodig heeft.
Oom Wim had een prachtige kop met krullen. Dat had opa Bijenhofs moeder ook. Opoe vertelde wel dat dee de krullen neet onder de mutse ( knipmutse)kon hollen. Nichtje Gerrie heeft ze ook weer, maar die draagt ze steeds fier in een dikke paardenstaart.
