Na een genoeglijk samenzijn in een door Co uitgekozen restaurant kregen we van hem een lunch en hij van ons een aandenken in de vorm van een boek met schilderijen van Ton Schulten met een bijbehorend verhaal van Anselm Grün. Hij kreeg dit als dank voor zijn inzet en voortrekkersrol bij de expo groep. Intussen leerde Wim de groep de uitdrukking: ‘Staot der niet te kuieren’, wat hier : sta toch niet te kletsen’ betekent. Dat was compleet nieuw voor hen.
We gingen samen nog wat galerieën af en vooral de glaskunst van Annemiek Punt viel zeer in de smaak.
We gingen tot slot de galerie van Ton Schulten nog in die een wat gezelliger uitstraling had dan het Museum. We kregen nog een aardige uitleg van de galeriehoudster over het dagelijks leven van Ton.
En… natuurlijk moest er nog een foto gemaakt van de Expo groep mèt Co. Een mooie afsluiting van een dag met een gouden randje. De terugweg leek wat sneller te gaan. Het was intussen donker geworden en ’s morgens hadden we al met volle teugen genoten van het bijzonder mooie Twentse landschap. Al rijdend door het heuvelachtige Noord Twente tegen 11 uur sprak Bertha al de onsterfelijke woorden: ‘Voor mij kan de dag al niet meer stuk’.
