Als ik naar foto’s van heel vroeger kijk ontroert het me. Vooral de foto’s van de eerste tijd toen we nog op de Haar woonden. Ik heb er wel wat herinneringen aan maar weinig van de eerste paar jaren. Ome Sjoerd met zijn vierkante zwarte boxje heeft ervoor gezorgd dat er foto’s uit die eerste jaren bewaard zijn.
Elke zondagmiddag kwam de familie naar ons toe. Het was immers hun ouderlijk huis en opoe en opa woonden er. Natuurlijk zijn de enkele foto’s met onze vader Hendrik Jan er bij het meest bijzonder. En altijd was er wel een huisdier bij. Opa en opoe hadden behalve een aantal koeien ook een hondje Trixie, een paar katten, kippen, een konijn, schapen mèt ram. Deze laatste had een driehoek van hout om zijn nek zodat hij niet kon uitbreken. En dan was er die ondeugende haan. De laatste heeft me als kleuter zelfs een trauma bezorgd toen hij me op de schommel aanviel. Ik schommelde als een gek maar de haan vloog steeds hoger en hoger. Ik kon roepen wat ik wou om mama en opa. Het duurde een eeuwigheid voor ik gered werd. Mijn angst ging pas over toen we zelf hier aan het Schoolpad een haan bij de kippen hadden. Die waarschuwde ik meteen al: ‘Waart oe want as ie mien anvalt gao-j bi-j buurman Jans onder ’t dekseltje. Ze hebben me nooit aangevallen en we hebben heel wat hanen gehad.
Je ziet het hier, zo klein als ik was… de liefde voor dieren is me met de paplepel ingegoten
