Oudoom Dof zoals die genoemd werd had geen kinderen en zo wist Damiaan al vroeg dat hij later op de Wildenborch zou wonen. Als ingenieur werkte hij eerst bij Werkspoor in Amsterdam en na de oorlog voor de Shell.
In 1971 kreeg de Wildenborch zijn nieuwe bewoners: Ir. Damiaan Maurits Winand Staring, volle neef van Adolph Staring, en diens echtgenote Elise Margaretha Valken. Vanaf die tijd onderging de Wildenborch talrijke bouwkundige verbeteringen. Daar werkte Damiaan zelf hard aan mee. Hij legde vloeren en hielp hij mee aan het schilderwerk. Ook het Parkbos om de Wildenborch werd goed onderhouden. Volgens dochter Jennine hield hij van bomen, hij was een echte bomenman.
Hij jaagde graag op zowel hazen, konijnen, fazanten als eenden. En zijn buit placht hij dan zelf te bereiden op een peteroleumstelletje.
In 1976 werd besloten huis en goed onder te brengen in een familiestichting, Stichting de Wildenborch. Zo werd een gezonde basis gelegd voor het behoud van de Wildenborch voor latere geslachten. Jaren waarin zowel het huis als het park met inzet, liefde en toewijding werd onderhouden volgden.
Dit was het echtpaar dat wij ontmoetten op de bruiloft, ik denk in 1993.
