‘Dat is op maandag wel anders’, zeiden een paar mede jogsters in het Aquarena verleden week dinsdag. ‘Dan wordt er flink aangepakt, meer een militaire training. Dan doe je tenminste wat’. We zijn als groep wat ontevreden over de manier waarop een stagiaire ons begeleidt. Tja… zij moet het ook leren en het gaat steeds ietsje beter, maar je hebt niet het gevoel dat je wat gedaan hebt. Op donderdag is het wat pittiger. Wim en Co waren daar lange tijd de enige mannen in de vrouwengroep, maar vorige keer was Jan er ook voor het eerst bij. Hij is net gepensioneerd èn opa geworden en vond het tijd worden om wat aan zijn conditie te doen. Een paar maanden terug was hij met zijn Ria in het Rijksmuseum en in de drukte was Ria hem kwijt. Spontaan als ze is ging ze naar de receptie en vroeg:’ Hebben jullie een man gezien met grijs haar en een buikje? Dan is ie van mij.’ Ook een reden voor Jan om met Ria mee te gaan op donderdagmorgen.
De eerste donderdag in oktober zou hij starten, maar toen had Jan zo slecht geslapen dat het ‘m niet werd. Maar de week er op was hij er klaar voor. Jan deed zijn best, maar na 10 minuten en drie baantjes oefenen zei hij al tegen Ria: ’Het is nu zeker bijna klaar?’
Toch is het Jan goed bevallen in de groep en ook het koffiedrinken na de les viel in goede aarde. Deze donderdaggroep is al lang bij elkaar, we delen lief en leed. En…. één keer per jaar gaan we samen naar de Wok. Zo ook vanavond.
Toch waren Wim en ik nieuwsgierig geworden naar de les op maandag. Dat hebben we geweten. Die van afgelopen maandag was pittig… heel pittig, maar dat wilden we toch? Het was voor mij zo vermoeiend dat ik dinsdagmorgen mijn bed niet uit kwam om op tijd voor de dinsdaggroep te verschijnen. Tja… soms wil je te veel!
