Echt waar… de weg lijkt hier breder dan hij was…
We nemen nu eens niet de tolweg, er is tijd genoeg om de 183 km te overbruggen. En het eerste stuk gaat gesmeerd. Via de A7 gaat het mooi en snel tot Acoy. Dan moeten we het binnenland in richting Benidorm en dan wordt het even anders. De wegen zijn wel goed, maar smal en erg bochtig met diepe greppels langs de weg. Het eerste stuk houd ik me nog in en maak foto’s van de amandelboomgaarden. Wat een prachtig stukje binnenland, maar om nou 50 km op deze manier af te leggen is mij bijna te veel. Ik kan me af en toe niet inhouden en kreun hardop als we weer zo’n haarspeldbocht moeten maken met auto en caravan en die dikke camper achter ons. Maar Wim stuurt de combinatie of hij niet anders gewend is dan dit soort wegen. “Ik heb meer las van oe dan met de weg”, laat hij zich ontvallen.
Maar eindelijk zijn we dan in het Mekka van de Nederlandse pensionados, op camping La Torreta in Benidorm. Het verbaast ons niet dat er een Nederlander aan de receptie zit. Aan de koppen van de mensen kun je zien hoe lang ze hier zijn. De donkerste zitten hier al vanaf november, behalve Nederlanders zijn hier ook Duitsers, Engelsen en wat Belgen. Vanaf de camping loop je in 20 minuten naar het strand, Riet en ik in het kielzog van de beide mannen, want wij zien heel veel onderweg. Een Hollandse huisarts, een Nederlandse kerk èn het Benidorm circus in onze achtertuin. Verder lijkt het één grote markt. “Wie gaot gewoon nog een keer alleen met zien beiden”, merkt Riet op. “Dee kearls hebt gien geduld en zekt toch altied: he-j dat wel neudig?”
Eenmaal op een bankje aan het strand wanen we ons even later onderdeel van een enorme ansichtkaart met al die torenflats om ons heen en de zee aan onze voeten.
En je merkt het: er is weer internet.