Op naar het Isala

‘Moet ik niet wat extra’s meenemen vanmiddag?’, vroeg Wim. ‘Ie zölt et zien dat anders de hele auto onder zit met die bloedverdunners van mien’.
We gaan naar het Isala in Zwolle om de hechtingen uit de wond te laten halen. De laatste dagen is die wond mooi dicht gebleven en zit er ook geen verband meer op.
Maar Wim ziet de bui al hangen en heeft van die dikke nieten in de gedachten die gebruikt worden in de bouw. Ik heb er wel 25 geteld, elke cm een. Het kon wel eens een bloedbad worden in zijn beleving. En dan de pijn! ‘Zol et ok verdoofd worden?’
Ik denk dat dat wel mee zal vallen. ‘Ie zit toch gewoon op die plastic zak en een extra handdoekje kan altied nog. Zeg et toch gewoon an die zuster da-j d’r tegenop ziet!’
Zo gingen we vanmiddag op pad. Intussen kan Wim ook met zijn door mij bewonderde techniek van instappen weer gewoon met eigen auto mee.
We melden ons aan bij de paal bij de ingang van het Isala en zochten V2.0 op. Wachtkamer 65 zat helemaal vol, maar terwijl we een plekje zochten werden we al opgeroepen door de speciale verpleegkundige. De rest van de wachtenden keken ons jaloers na.
Wim uitte zijn zorgen, de wond werd bekeken en voor hij er erg in had waren de eerste 5 nietjes er al uit. Het was een fluitje van een cent. Er werd een speciaal hechtingverwijder tangetje gebruikt. Er was inderdaad weer een flinke pleister nodig maar het bloeden was minimaal. We kregen aanwijzingen over de oefeningen die Wim wel mag doen. Het lopen zit er de eerste weken nog niet in. De pijn die hij nog steeds heeft is niet verwonderlijk volgens deze zuster, want de huid is nog heel hard en er zitten nog blauwe plekken onder die op bepaalde zenuwen drukken. Het zal vanzelf minder worden. Met een afspraak bij de grote orthopeed Ettema voor de 29e januari gingen we op huis aan. En dan… gaat de echte revalidatie beginnen.
Als afsluiting namen we bij onze favoriete Chinees Daxin loempia’s en babi pangkang mee.
En nu liggen we bij te komen…