Hé, ds Kloosterziel?, zei Bertha toen ze de liturgie van de vesper bekeek. ‘Dat was het vriendje vroeger van mijn jongste zoon. Roeltje noemden we hem’. Nou… Roeltje was aardig uitgegroeid. Het was een mooie vesper met veel zingen, een Ierse zegenbede en prachtig vuur in een schaal voor het grote kunstwerk, ook in de geest van Pinksteren. En onze eigenste Co Manrho bespeelde het orgel en was er een muzikaal intermezzo van een fluitiste die ook nog heel mooi kon zingen. Als je goed kijkt zie je Co zitten.
