Het gerestaureerde rozet in het Priesterkoor van de r.k. kerk op de Kranenburg.
[i]Jullie zullen het voorlopig hiermee moeten doen. Er is nog veel meer materiaal en na de 25e september ga ik daarmee aan de slag. Er is nog een felicitatiebrief van nicht Dina, oftewel zuster Elisia, aan het bruidspaar Jo en Hendrik Jan in 1942. Bovendien heeft opa zelf voor zijn kinderen nog het een en ander nagelaten om zijn kijk op het leven te verduidelijken. Het blijkt dat hij net als ieder ander een hele ontwikkeling heeft doorgemaakt. En dan verzamelt Joop nog van alles. Er zit dus nog meer in het vat, maar eerst gaan we er maar eens op uit. Het wordt een echte van der Kolk aangelegenheid, daar over de plas zoals Rick het meestal uitdrukt.[/i]
Er is iets wat ik van de RK kerk juist niet had verwacht: ze maken zich bang dat de wereld te vol zal worden. Wel heb ik van mijn leven. Zie eens. Er worden over ’t geheel net zoveel jongens als meisjes geboren. Nou die dat zo mooi regelt die kunnen we toch ook wel toevertrouwen dat er ruimte blijft om hier te kunnen leven. Nee dat begrijp ik juist van uw leidslieden niet. Ik heb er over geschreven, maar nu eens geen antwoord gekregen. Je zult wel zeggen: die ouwe Johan hakt ook overal op in. Juist, ik leg op elke slak zout. Zo ben ik nu eenmaal. Je kunt, als je er voor voelt, je wel door een paar paarden aan stukken laten trekken, maar je kunt je niet veranderen. Boschma, die vroeger in Ruurlo evangelist was, schreef eens:”Ik zou wel anders, beter willen wezen, maar ik zou voor nog zoveel geen ander willen zijn”. Juist we moeten tevreden wezen met zoals we zijn. Elk mens is een apartheid die er niet eerder geweest is en ook niet weer komen kan, die plaats is bezet. Af. Ik ben nu eenmaal een dwarskijker. Ik vind dat ze bij een trouwerij ook teveel kabaal maken. Dan mot je ineens een bonk gelukkiger worden. Nou om dan maar zo een paar handtekeningen te zetten zoveel geluk erbij te krijgen dan kwam je er toch niet eerlijk an, zeg nou zelf. Het is net als wanneer je op een wagen kikvorsen laadt, als je er één op hebt, springt de ander er weer af. Alle gelukzoekers komen op de koffie. Apart geluk vinden, dat gaat niet. Geluk of ongeluk zit verborgen achter onze daden.
Gisteravond, donderdag, gekeken naar een uitzending van de KRO, de VPRO en de NCRV. Wat wordt door de kerken de boel toch ingewikkeld gemaakt, lees de boodschap van Christus en zijn geboden maar. Ik zie de eenwording van de kerken nog niet. In de Oudheid lukte het de bouwers van de toren van Babel ook niet. Het heet allemaal godsdienst maar ik zie het niet. Godsdienst begint en eindigt met god te dienen in het schepsel. Jullie doen dat al. Jij en Heintje, op een zichtbare manier. Wij boeren dienen hem door te zorgen dat de mensen wat te eten hebben, maar wij doen dat nog te veel uit eigen belang. Het leven kon toch zo bar eenvoudig wezen en gelukkiger. In de kerken heerst nog veel te veel de oudtestamentische opvatting dat God daar ergens hoog boven het heelal op een troon van licht zit. Jezus heeft toch duidelijk gezegd dat de hemelen hem niet konden bevatten. Neen God is geen geest ,maar is Geest, schijnbaar nergens omdat Hij overal is. Hij kan niet liefhebben maar is liefde. Al wat Hij schept bemint Hij natuurlijk, anders was het niet. In ons mensen worstelt Hij om meer van Zijn wezen te openbaren maar dwingt ons niet. Alleen in overgave aan Zijn wil kunnen wij groeien en gelukkiger worden. Ik hoorde eens op de tv een pater zeggen:”Waar is de hemel? Misschien wel hier op de hoek van de straat?” Als een rollende donder moest het rond de aarde gaan: “Hoe meer Hij gehoorzaamd wordt, zoveel meer kan Hij Zijn bestaan bewijzen”. Ik zal ’t maar bij deze twee velletjes laten. Nu dien ik Heintje ook nog te schrijven, maar misschien kun je haar dit geschrijf wel een keer sturen, zullen we het hierop houden?
Mijn groeten aan u en ook aan Heintje. Daaaaaag! Opa.