foto: Nieuw Zeeland.
‘Ik heb hier ook nog opa’s koffer’, zei Emmy van de Jaeger vorige week zondag net toen we, na de gezellige middag na het presenteren van Brieven uit Barchem, op het punt stonden om weg te gaan.
Het was een enorm ding en eenmaal open zag ik veel foto’s voorbij komen die de geschiedenis van de familie op de Jaeger toonden. De anderen hadden er nog geen belang bij of moesten eerst verhuizen. En ik werd nieuwsgierig maar durfde er niet om te vragen. Ik kreeg er spijt van en vandaag kwam de koffer via Johan en Joke mee naar Raalte waar we samen met Ben, Diny, Johan en Joke bij Ben en Riet op bezoek waren.
Ben is ernstig ziek en wilde heel graag dat we samen nog een mooie middag zouden hebben. Sinds we Ben en Riet hebben ontmoet op onze camperreis naar Nieuw zeeland zijn we vrienden gebleven, heel goede vrienden, en elk jaar bivakkeerden we samen op de Boomgaard, dronken koffie bij Johan en Joke en werden we bovendien samen bij Ben en Diny hartelijk ontvangen. Het klikte. En nu hadden we samen inderdaad een mooie middag en haalden herinneringen op. Het is lastig te verwerken dat je leven eindig is. Je wordt eens geboren en eens houdt het op. En je weet nooit wanneer. Ben vertelde over zijn leven, hoe hij samen met Riet in het supermarkt wezen terecht kwam en door hard te werken veel kon bereiken. Heel dankbaar is hij voor de tijd die ze kregen om veel te reizen en een opa en oma voor de kleinkinderen konden zijn. Reizen en de kleinkinderen… het was en is hun lust en hun leven.
Nu kwam opa’s oude koffer dus mee naar Raalte, van opa van de Jaeger. Johan bracht hem voor me mee. Volgens hem weegt dat ding meer als 25 kilo. Hij ziet er wat verfomfaaid uit. Hij staat nu bij ons binnen te wachten. Hij zit nog dicht….