Iedereen heeft wel gehoord over die reis van opa naar Herman in 1932, maar wat hij precies beleefde is niet blijven hangen.
Toen ik het kleine dagboekje voor het eerst las was ik al zo onder de indruk van zijn open manier van schrijven. En toen ik later het kostbare boekje van ome Jan terug kreeg toen hij al erg ziek was, was ik ontroerd en heel blij.
De bijzondere stukken hieruit heb ik wel voorgelezen aan het eind van een les Nederlands. Het beschrijven van de zee, de ijsbergen, het land waar hij met de trein doorheen kwam, maar ook zijn ontmoeting met Herman en Nettie, zijn steeds terugkerende heimwee en zijn talloze ontmoetingen met bijzondere mensen in die tijd, zijn waardevol. En er werd altijd met respect naar geluisterd.
Voor degene die het zoekt…Het dagboekje is in stukjes weergegeven van 9 januari—23 januari 2009.
Door op hetblauwe stukje in het rechthoekje helemaal onderaan te klikken kun je de goede plek vinden.
Het dagboekje van opa wordt overigens gevolgd door de autobiografie van oom Herman, ook in stukjes, die eveneens de moeite waard is.
Allebei heb ik ze, zij het niet perfect, vertaald voor onze Amerikaanse familie. Zoals Hermans brieven vroeger hier in Nederland van hand tot hand gingen, stuurde de familie daar deze vertalingen aan elkaar door. Nee… ik heb me deze winter niet verveeld.