Tegenwoordig hebben we regelmatig buurman Jans op bezoek. Hij is de man van de rattenvallen. Hij heeft twee soorten. In de ene vang je de ratten of muizen levend. De andere is heel wat directer en klapt de rat in eens dood, eigenlijk de meest humane manier van rattenverdelging. In onze schuur wordt de kat gevoerd. Die vrat de laatste tijd wel erg veel, er ging zomaar een zak kattenbrokjes door in de week. Dat kon onmogelijk. We hadden al eens een bult zand ontdekt en een gat in de vloer van het kantoortje naast de schuur. Bovendien hoorden we vaak ’s avonds vreemd geritsel overal. Het was duidelijk dat de kat alleen die brokken niet op at.
Die krijgt nu zijn voer binnen op een speciaal tafeltje in de voorkamer waar Queeny niet bij kan want dat is ook een snaaier eerste klas. Vanmiddag strooide ik maar eens een handjevol kattenbrokjes in de rattenval waar Jans pindakaas als lokvoer had gezet. Vanmiddag zat de eerste rat er in, ik denk vanwege de kattenbrokjes. Maar dan!
Ik begon het al zielig te vinden, zo’n jong ratje. Een rat is ook een levend wezen, maar daar waren Ria, Wim en Jans het niet mee eens. Een rat moet weg, dood dus. Ik kon het niet aanzien, maar de regenton deed goede diensten volgens hen.
Dit is pas het begin want er zit vast een heel nest met ratten onder de vloer van de schuur. Jans en Wim gaan door tot de rust helemaal weergekeerd is.
