26-08-2009–
Vandaag was er opnieuw een afsluiting na het overlijden van Mark. We hadden een laatste gesprek met zijn psychiater en een begeleidster die hij ook goed kende. Zij had ons het eerste jaar tijdens de problemen van Mark gesteund. Het was goed. We konden ieder op onze beurt uiting geven aan onze frustraties en de beleving van deze moeilijke jaren die zo fataal afliepen in de vroege ochtend van 6 maart.
We hebben allemaal deze strijd verloren. Mark verloor zijn leven en wij verloren hem. Hij was en is ons zo lief.
Onze andere beide jongens en Judith zijn een grote steun, maar toch… we missen hem allemaal.
Och iedereen heeft zo zijn last te dragen, dat snap ik ook wel. Bij het zwemmen steunen we elkaar want de een heeft haar man verloren en een ander kampt met ziekte. Een hand op de schouder is vaak genoeg. ’En … gaat het een beetje?’ Wat zal je zeggen. ‘Och… op en af hè?’ Even later lachen we weer met elkaar.
Het is dan ook fijn dat ik af en toe leuke reacties krijg op mijn boek. Het leuke ervan is dat het niet eens altijd Achterhoekse lezers zijn die zo reageren.
Doet in elk geval goed. Zo gaat het op en af… steeds maar door… steeds maar door… Levenslang?