"Pieieie… pieieie…." riep opoe als ze de katten voerde.
Dit is de lichtste outfit die ik me van opoe Bijenhof herinner.
Opoe heeft een grote rol in mijn vroege jeugd gespeeld, maar ook tante Hermien en oom Sjoerd die vaak bij ons kwamen.Tante Hermien vertelde me niet zo lang voor ze overleed dat opoe (mien mooder- zoals tante Hermien haar steeds benoemde) haar regelmatig vroeg om te komen om Coba wat op te beuren.
Van mama herinner ik me wel dat ze ons knuffelde wat vaak met tranen gepaard ging. Maar opoe vertelde verhaaltjes, leerde ons liedjes, troostte ons als we verdriet of pijn hadden, leerde ons kijken naar de natuur, het nest van de gieteling in de heg, dee ondeugende katte die de kleine veugeltjes opvrat, de bramen in de spoorsloot die zo gezond waren en die we veel geplukt hebben voor Heiny, al heeft dat niet kunnen helpen.
Mama’s rol kwam pas weer bij mij in beeld toen ik al naar de kleuterschool ging. Daar vond ik niet veel aan… meer iets van de grote vreemde wereld, grote klassen en véél kinderen die om aandacht vroegen.
Ik denk dat mama in die tijd weer begon te leven. Ik kreeg alle kinderziektes: kinkhoest, mazelen en de bof, nee geen rode hond. Diny volgde zoals het hoort, maar werd volgens mij minder ziek.
Toen Mark als baby van een paar maanden rode hond kreeg zei huisarts Busschers: “Dat kan alleen wanneer u het zelf niet gehad hebt, anders zou hij er het eerste half jaar nog immuun voor zijn”.
De mazelen kregen een nasleep in de vorm van bronchitis. Ik was zóó ziek! Tante Hermien kwam met het lekkerste wat ik me maar kon voorstellen: aardbeien met slagroom, maar ik lustte dat zelfs niet.
Maar opoe was er gewoon… altijd!