Ik moet vanmorgen steeds aan opoe Kornegoor denken. Wat een prachtig mens was ze. Ik heb haar nooit sacherijnig of verdrietig gezien maar ze heeft in haar leven toch het een en ander voor de kiezen gehad. Ze heeft een klein meisje verloren aan een longontsteking dat in de 20er jaren dodelijk kon zijn. De kleine Martha overleefde het niet en haar tweelingzusje Dine wel. Tijdens of net na de oorlog overleed haar man en drie jaar later een dochter, Hanna, die met vader Hein was getrouwd. Op alle hoogtijdagen was opoe Kornegoor bij ons op de Boomgaard van de partij en bracht haar opgewekte natuur mee. Wim mocht haar later na een verjaardag wel thuisbrengen en kneep ze hem eens even in de knie en zei: ’Toch mooi dat ik zon jonge kearl nog es efkes in de kneene kan kniepen’.
Waarom ik aan haar moet denken?
Toen we voor het eerst in het nieuwe Atlastheather geweest waren naar een voorstelling van Daniël Lohues was een van zijn eerste liedjes:
Elk mens die hef zich ‘m kruus te dragen
Op zich bennen die kruuzen precies eben groot
’t verschil is; de iene hef der iene van piepschoem
En de ander die hef ‘m van lood.
Tja.. wij zijn de enigen niet die wat mee te dragen hebben in het leven. Het was goed dat het donker was in de grote zaal met twee balkons.