‘Heb je zin om mee te gaan naar een wolfair in Orvelte?’, vroeg Ria me pas. Als het woord wol en schapen valt ben ik al gauw van de partij. We togen dus vanmiddag naar Orvelte, het oude dorpje dat nog helemaal in oude sferen is gebleven, een museumdorpje is het. Je hoeft er alleen voor het parkeren te betalen. Ik was zelf altijd fan van dit soort fairs, maar de beentjes willen niet zo goed meer en ik was blij om af en toe op een bankje te kunnen zitten. Zo zat ik gezellig eerste rang naast een oude dame bij het schaapscheren. Eén jongeman gebruikte hierbij een scheerapparaat en een andere de ouderwetse speciale schaar. Ik zag dat hij hem wel goed geslepen had. Voor beiden was het zweten want er zat onweer in de lucht. Ik vroeg de oude dame of zij ook wol kon spinnen. Nee, zijzelf niet maar ze wist dat haar oudere zus in de oorlog veel had gesponnen. Toen was het noodzaak en tegenwoordig is het een hobby.
Ik kon hier bij de stand van Kaarderij Wollust nog wel wat spullen kopen voor het beitsen en verven van wol. Kan ik er eindelijk met al die strengen wol die liggen te wachten aan de slag gaan. Ria en ik streken wat later neer op een terrasje en trakteerde ze mij op koffie met appelgebak. Op maandagmiddag kan ik nog geen biscuitje aan haar kwijt, maar nu namen we er allebei eens van.
Door een wolkbreuk reden we weer terug naar Emmen.
Foto: De Orvelter kudde heeft Schoonebekers, een sterk oud ras dat hier in Drenthe thuis hoort. Hier een voor en eentje na de scheerbeurt.