Dit jaar werden we wakker geschud, als we het nog niet wisten allemaal. Mevr. Bron van Actief gezond kwam ons vertellen waar je allemaal ziek van kunt worden: Stress, straling van de magnetron, stekkerdozen, aardstraling en nog veel meer. Verder moet je zo weinig mogelijk suiker, koffie, thee, alcohol en koemelk gebruiken. Wel alle dagen rauwkost en bruin brood en vooral water drinken. Tekort aan voedingstoffen veroorzaakt bv vermoeidheid, depressies, spier- en gewrichtsproblemen, hartkloppingen, slapeloosheid en gedragsproblemen. Het was een geslaagde avond werd er bij vermeld maar ik weet niet of iedereen achteraf zo lekker sliep en de ellende even bij zichzelf naging.
—Ik denk dat bij boeren waar een bron geslagen moest worden vaak een man uit de buurt gevraagd werd om met zijn wichelroede water op te sporen. Ook bij ons in de Achterhoek kwam de smid dat doen. Hij wees de goede plek aan. Niet iedereen kan het. Zo werden ook aardstralen in huis opgezocht als iemand niet goed sliep bv. Soms werd er zelfs een bed voor verzet wanneer iemand er gevoelig voor was .Ook bij ons aan het Schoolpad kwam een buurman en vond een goede plek voor een bron—
-Er werd flink cultuur gesnoven op de avond met dia’s van dhr van Dijk over het leven van Vincent van Gogh.
-Dan was er die bijzondere avond met dhr J Omvlee (is het Jan Omvlee, de molenaar?) die vertelde over de documentaire ‘Jacoba’ die gemaakt is over de onderduikers bij hen in huis. Vanaf 1942 was de familie ten Brink uit Nieuw Amsterdam bij hen en heeft de oorlog op die manier overleefd en zijn na de oorlog naar Israël vertrokken. De fam. Brink had een manufacturenzaak in Nieuw Amsterdam en Leo als oudste zoon was al op transport gesteld. Hij had hen nog in een brief tussen de regels door laten weten: Maak dat je weg komt. Toen Jacoba Omvlee in de winkel kwam en de bedrukte gezichten zag vroeg ze wat er aan de hand was vertelden ze van Leo ’s brief waarop Jacoba gezegd zou hebben: ’Kom dan maar bij ons’. En zo kwamen de ouders ten Brink met oom en hun zoon Salko met paard en wagen aan bij de fam. Omvlee in Zuidbarge. Het was eind 1942. De fam. ten Brink heeft zo in Zuidbarge de oorlog overleefd en is na de oorlog naar Israël geëmigreerd. N.a.v. de begrafenis van Jacoba is Joran ten Brink, zoon van Salko en regisseur, een documentaire gaan maken over deze geschiedenis, waarin ook de kleinkinderen van Jacoba een rol speelden.
– Ds de Groot heeft in 2000 dus al een lezing verzorgd over zijn werk als geestelijk verzorger van het Scheperziekenhuis. Nu 20 jaar later kwam hij opnieuw een avond. Ik schreef al eens over een ontmoeting van hem die me raakte:
Ik las dit in ‘Op Weg’, ons kerkblad. Dit keer schreef pastor en ziekenhuispredikant Wim de Groot een bijzonder stuk. Het deed me wat en daarom wil ik jullie dat graag iets ingekort doorgeven:
Een engel?
Ik bezocht een oude vrouw die ik graag voor haar sterven nog eens wilde opzoeken.
‘Ik heb maar een kinderlijk geloof, ik hoop dat u het niet erg vindt’. Zo was ze begonnen. Nu heb ik dat zelf ook, en ik geneer me daar wel eens voor, dus ik begreep haar opening wel. Ik grijnsde wat terug.
Ze had allang dood zullen zijn, maar als door een wonder had ze er nog een paar maanden bij gekregen. Ze genoot van alles, haar kinderen en kleinkinderen, vroeg zich alleen af of ze straks bereid zou zijn om te sterven. ‘Of vindt u dat ik mij meer met de eeuwige dingen bezig moet houden?’ Ik zei dat naar mijn bescheiden mening kinderen en kleinkinderen eeuwige waarde hebben.
‘Ik maak me eerlijk gezegd niet zoveel zorgen. Ik geloof dat ik naar de hemel ga’. Ze keek omhoog naar de lucht. ‘Onze dominee zegt dat de hemel niet een plek daarboven is, maar meer een toestand. Wat vindt u daarvan?’
‘Ik vind het een hele toestand’. Het was eruit voor ik het wist. Nu begon zij te glimlachen.
‘Ik stel mij de hemel heel concreet voor’, zei ze. ‘Ik denk dat ik mijn man terug zal zien. Of mag ik zo concreet niet denken’. Ik zei dat een mens nou eenmaal niet zonder plaatjes kan fantaseren, maar dat ze niet raar moest opkijken als het anders uitpakte, want Onze Lieve Heer kon haar stoutste dromen wel eens overtreffen.
Ik wou maar weer eens gaan, maar voelde dat ze nog iets kwijt wilde. ‘Ik wou u nog iets vertellen. Misschien vindt u het gek. Nadat mijn man overleden was, heb ik een vreselijke tijd doorgemaakt. Ik voelde me alleen en verloren. Wat doe ik hier nog, dacht ik. Het liefst wilde ik er helemaal niet meer zijn, maar ja. Toen gebeurde het. Ik was een eind wezen wandelen. Ik kwam terug en toen stond daar op de hoek een klein meisje. Ik had dat kind hier nog nooit eerder gezien. En ik heb haar later ook nooit terug gezien. Dat meisje keek me aan met heel grote ogen en zei ineens: ‘Mevrouw, mag ik jou een zoen geven’.
Ik zei: ‘Ja hoor kind, jij mag mij een zoen geven’. En ik bukte me en dat meisje gaf mij een zoen. Toen ben ik naar binnen gegaan en ik zei: ‘God, ik heb het begrepen. En de zon brak door. Ik heb elke dag uitgebuit’. Ze keek me aan. ‘Wat vindt u van dit verhaal?’ Ik kon zo gauw niks zeggen. Was ontroerd. ‘Eerlijk zeggen.’
‘Dat was een engel’, zei ik. ‘Een engel van God.’
‘Ja, dat denk ik nou ook!’
In de nieuwste Tweets van het Schoolpad 3, april 2020, is ook dit laatste stukje verwerkt.
Door een klik op de titel is er meer informatie over de film over Jacoba Omvlee