‘Eigenlijk beleven we niet zoveel meer’, vertelde ik vanmorgen aan de koffie na de viering in de Schepershof, toen het gesprek kwam op het ouder worden.
‘Dat zou je anders niet zeggen’, zei eentje die mijn verhaaltjes op website of FB leest. ‘Ach… jij schrijft ook over vroeger natuurlijk’. Tja, als je op leeftijd komt heb je al veel beleefd en het zijn vaak kleine en op het oog onbenullige dingen die je kunnen raken, kleine belevenissen die je je herinnert. Ze komen zomaar terug in je brein. In elk geval werkt mijn geheugen op dat punt nog prima.
Door een lang geleden gemaakte opmerking zie ik een heel plaatje weer voor me. Toen opoe Bijenhof overleed en werd thuisgebracht vanuit het ziekenhuis kwamen tante Hermien en oom Sjoerd als eersten. Ik liep met tante Mien, zoals ze vroeger door ons genoemd werd, mee en keek met haar naar onze dode opoe. Het was voor het eerst dat ik een dode zag. Het was even stil. ‘Och… mien moder’, zei tante Mien met een snik in haar stem. ’Kiek toch es… ze hef hier zelfs nog een klein onderkinneken. Ik zag het ook. Ook het mooie tekstje op een boekenlegger aan de wand was gespijkerd met: ‘My times are in Your hand’.
En toen ik na een logeerpartij bij tante Riek en oom Jaap in Zutphen over de Lindese weg weer naar huis fietste met tante Mien naast me, scheen ik de sjas er nogal in te hebben en merkte ze ineens op: ‘Ie bunt net een peerdjen dat et heuj in de stal rök’.
En toen in de herfst van 1962 prinses Wilhelmina overleed hadden we net tv op de Boomgaard en keek tante Mien met ons mee naar de begrafenis op verzoek van Wilhelmina geheel in het wit. Toen de hele familie in de kerk zat zei ze: ‘Kiek toch es … Juliaantjen is net zo verdretig as iederene dee eur moder verloren hef’.
Zo komen de beelden vanzelf weer terug op mijn netvlies.
Foto: De zussen Rika l. en Hermien r. bekijken samen de oude jeugdfoto van Coba en Hermien. De foto is thuis bij tante Riek thuis genomen door Wim Harwig. Wat een mooie weergave. Hoe langer geleden hoe mooier het wordt.