“Zullen we gaan blitsen, zei die van mij. Wat zeg je? Ja… blitsen in Klijndijk. Toen had ik hem door. Hij wilde met z’n telefoontje auto’s flitsen op dat stuk straat waar je maar 50 km mag rijden en waar bijna niemand dat doet. Kwaad dat die lui soms worden. Ik zeg.. daar komt niks van in……”
We zitten aan de koffie na het aquajoggen. Het is altijd gezellig om even na te praten. Tijdens het zwemmen komt daar niet van. Een andere medezwemster zegt:”Die kleinzoon van mij, 7 jaar is- ie, die gaat steeds belletje lellen, zoals hij dat noemt, en hij kan niet stoppen. Hij gaat maar door.”
De verhalen komen los. Ria, een Brabantse, verhaalt beeldend over haar eigen jeugd. “We zouwe net met de boot het water op gaan, toen we door ons moeder teruggeroepe werre. Eerst appeltjes schille. Het was een hele grote mand vol, want ons moeder ging appelmoes koke. D’r was gin prate an … eerst die appeltjes! Wij dus an ’t schille, maar die mand was enorm. We gooide toen alles waar maar een klein bruin plekske an zat in het kanaal. Ons moeder boos…. boos!! Ze had van die hele mand appels maar 4 potjes met appelmoes kenne make. Toen moste al die appeltjes d’r eerst weer uitgevist worre. ’k Vergeet et nooit weer.”
Ach….. je ziet het, de jeugd blijft hetzelfde, vroeger en nu.
We waren gistermorgen maar met z’n zessen vanwege de gladheid, denk ik. De stoepen en parkeerplaatsen waren net glijbanen. Maar onze spieren zijn in elk geval weer lekker los getraind. We kunnen er weer voor een weekje tegen.
