Het is eigenlijk tijd om camping De Boomgaard op te zoeken. Alleen Wim is er een van de leeuwen en de beren op de weg. En misschien heeft hij wel gelijk. Hier thuis hebben we alles ingericht voor zijn gemak en in een caravan is het behelpen. Het trapje, het bed opmaken, de luifel en dan nog het heen en weer sjouwen naar het toiletgebouw. Hij is er nog niet helemaal aan toe. We moeten nog even geduld hebben tot hij wat meer gerevalideerd heeft en gemakkelijker loopt. Boven ons bed hangt een touw aan de balken en die gebruikt hij om zich om te kunnen keren. Ik reken nu op september. Misschien is er dan ook wat meer ruimte op de camping.
Een paar jaar geleden fietsten we nog langs alle bekende plekjes rond Vorden. De Wildenborch, Mossel, Hackfort, het Molenblick waar pa met mama en later met tante Gerritje woonde, het mooie gebied bij het Waorle en de groene kathedraal bij kasteel Vorden. Ook even bij nichtje Erna achter de deur om bij te praten. We kwamen langs het Knopenlaantje waar wij in het verre verleden ook een knoop hebben gelegd in een dunne tak. Het wordt nog steeds gebruikt door verliefde stelletjes en er zijn heel wat dikke knopen te vinden met initialen. Die van ons moet in die 56 jaar wel een knoeperd van een knoop zijn geworden. Toen ik er nog eens door wilde fietsen om te kijken naar die oude knopen had Wim geen enkele interesse en kon zich helemaal niets van die knopen herinneren.
’s Avonds had ik het er met Johan en Joke over.
‘Och’… zei Johan… ‘Wet iej.. as de gemeente hier geet snuujen krieg ze opdracht um d’r een stel nieje knuppen in te leggen.’ Wat een romantiek!
