Voor het eerst sinds meer dan een jaar zijn we uit eten geweest. Eigenlijk was het een mooi besluit van de dag. Ik was gesloopt na een dagje Handwerkbeurs. In ganzenpas liepen Ria en ik vanaf het station in Zwolle naar de IJsselhallen. Terwijl er een paar jaar terug nog gewoon een bus reed die kant op moesten we nu lopen of een taxi nemen. Het was te doen, binnen een kwartier waren we er en schoven in rijen naar binnen. We besloten met koffie en wat lekkers te beginnen. Daarna begon onze zoektocht naar nieuwe ideeën. We zagen veel quiltwerk maar dat is niet ons ding hoewel we het zeer bewonderen. Wij gingen voor de wol, brei en viltafdelingen. We zagen zakken vol ingepakt worden. Een aantal dames hadden hun shopper bij zich, even later vol gepakt met allerlei snoeperij op handwerkgebied. We zagen een workshop sjaalvilten. Dat vilten op zijde sprak mij ook wel aan. Ik heb de kunst afgekeken.
Uiteindelijk ging ik met een boek met Zweedse breipatronen uit Öland met veel schaap naar huis en Ria eentje met patroontjes voor baby’s. Tja… net oma geworden!
De trein terug zat vol. Met moeite bemachtigden we een plekje. Een paar teeners zaten te giechelen zoals alleen meisjes op de leeftijd dat kunnen. Ria en ik bespraken de gewoonten van onze ouders wat betreft eten van de slacht, worst maken tot bloedworst aan toe. Ria deed voor hoe ze als kind dat mocht roeren. Ik rilde er van. Wij hadden gelukkig nooit bloedworst, ik denk dat vader Hein en mama dat niet lekker vonden. Ik zag een jongeman tegenover me een beetje griezelen bij onze slachtverhalen. Een jonge vrouw naast ons meldde zich ook opeens: ‘Ja dat noemen wij stip in de pan’. Een typisch Drents gerecht.
Ons etentje in de Baander in Dalen viel in goede aarde. Het was mooi om zo’n dag samen af te sluiten.
