Wim met Mark.
Ik had het over flitsen die naar boven komen als ik aan een bepaalde periode denk. De stokken die de jongens mee naar binnen brachten en die net weer zo snel naar het bos gebracht moesten worden van Wim zo gauw hij thuis kwam. Wim die eindelijk zijn droom waarmaakte door autorijlessen te geven in z’n vrije tijd. De verhalen die hij er over meebracht logen er niet om. De jongedame met haar korte rokje mèt hakken die hij kledingadvies meegaf voor de volgende keer. De kreet: ’Meneer van der Kolk wat ruikt u weer lekker’, was ook zoiets. Toen Wim toch besloot aan de studie te gaan, een soort ‘Stork HTS’, kwam aan die droom die geen droom meer was een eind en zat hij een paar jaar achter zijn boeken, minstens één keer per week samen met twee Klazen bij ons aan de grote tafel. Die jongens waren in de kost en werkten ook bij Stork en vonden het allang gezellig om een avond bij ons te zijn. De bruiloft van één Klaas maakten we nog mee en het frappante was dat we beiden in later jaren in Emmen weer tegenkwamen.
Mijn invalloopbaan begon opnieuw toen Mark ongeveer 3 jaar was. Ik had me eens ergens laten ontvallen dat ik wel weer zin had om voor een klas met kinderen te staan en een week later was dat al doorgedrongen bij de hoofden der scholen en kreeg ik een eerste oproep. Kind meenemen geen bezwaar. De ene keer een dag, soms iets langer. Het was een sport om bij zo’n telefoontje meteen de boel te regelen en op tijd op school te zijn. Soms ging Mark gewoon naar de kleuters en als dat niet ging mocht hij met z’n zak auto’s en speelgoed in de klas spelen. De kinderen op school keken er niet van op. Toch kreeg ik jaren later eens een opmerking van een kassamedewerkster bij de buurtsuper: ’O juf, ik weet nog dat u bij ons in de klas was en dat u dat kleine jongetje meebracht. Hij ging toen achter het bureau zitten en stalde z’n autootjes daar uit en deed wroem wroem…!’, zei ze lachend. Had toch indruk gemaakt.