Nou….. lijkt het nog wat…?
Vervolg…De volgende morgen wordt ik wakker en herinner me alleen de grote stenen die ik langs de weg zag liggen. Op iedere steen stond een 7. Als ik vertel dat dit alles is wat ik me herinner, zegt Fokke:”En wat deed je toen?” “Ik liep natuurlijk gewoon door. Je gaat toch niet met die zware stenen lopen sjouwen.” “ Wat denk je dat dit voor jou wil zeggen?” “ Nou dat ik niet te zware taken op me moet nemen.” En zo leer ik mijn eigen dromen uitleggen. Dat kan een ander niet voor je doen.
Langzamerhand kwamen er meer herinneringen terug. Eigenlijk kan ik er niet bij dat ik last zou hebben van niet verwerkte trauma’s in het verleden. Ik heb me altijd voorgehouden dat het met mij en ons allemaal goed gekomen was.
Ik zie mezelf nu in de grote keuken van de Haar terwijl er allemaal donkere ruggen voor me naar een slaapkamer gaan. Ik wil mee, ik wil naar papa. Maar dat mag niet. Kom maar bij opoe, klinkt het steeds.
Zo maak ik in totale ontspanning mooie en heel nare momenten mee. Bij papa voor op de motor zitten en daarna aan opoes hand naar het nestje in de heg kijken is er ook één van.
Een onderdeel van de Speyertherapie is om terug te gaan naar je geboorte. Ook dat was heel bijzonder. Het voelde goed bij mama. Ik was zeer gewenst, maar dat wist ik wel. Ik had alleen geen haast om geboren te worden en dat wist ik ook al wel.
Een ander onderdeel van de therapie in het Centrum De Verwondering van Fokke Slootstra is de tocht naar het huis van Zijn om daar een bijzonder iemand te gaan ontmoeten.
wordt vervolgd