Het opruimen van het huisje van Mark heeft me erg aangegrepen. De hulp die er was bleek fantastisch. De vrienden van Robin stonden samen nog even bewonderend naar de trouwfoto van Gerhard en Judith te kijken die op een mooie plek in onze kamer hangt. ’Wel lang geleden’, wisten ze. Robin is ook bijna 19. Voor mij is het als de dag van gisteren. De bank van Mark staat nu bij ons in de kamer, de wasmachine en de koelkast staan in opslag in de schuur. De voetbalschoenen zijn allemaal naar Frank gegaan die precies dezelfde maat heeft als Mark en het skipak gaat naar Robin. Die houdt van snowboarden. En zo heeft alles een plekje gevonden. Het laatste beddengoed dat van zijn bed kwam hangt nu aan de waslijn. Het huisje is leeg.
Toch ging ik vanmorgen voor het eerst mee naar de kerk. En dat voelde goed, erg mooi om bij vrienden te zijn die zo met je meeleven. Toen ze hoorden van het boek dat nu af is bleek ook hier interesse voor. De teller staat nu op 57 en heb Peter gevraagd of er nog bijgedrukt kunnen worden voor hij naar Nederland komt. Ik ben heel benieuwd naar het eerst exemplaar dat ik straks in handen krijg…
Nog meer belangstelling voor het boek met jeugdervaringen en levensgebeurtenissen van deze Achterhoekse in Drenthe? Het kan nog steeds….
