Het aqua joggen bevalt me nog steeds erg goed. Het bewegen in het water is fijn en na die tijd voel je je gewoon lekker los. Bovendien wordt er behalve zwoegen ook veel gelachen en wordt er na het douchen en aankleden koffie gedronken voor wie dat wil. Ik hoor onderdehand wel tot de vaste kern. Het is een klein maar gezellig restaurantje bij ons geliefde Aquarenabad. Met de vaste donderdaggroep gaan we bovendien een keer per jaar naar ‘de Wok’, lekker eten en ontspannen. Je leert elkaar steeds beter kennen en leven met elkaar mee in lief en leed. Dit keer schreven we gezamenlijk een kaart naar één van ons waarvan de man ernstig ziek is. De vooruitzichten zijn slecht. Ook Ko en Jenny zijn na twee dagen al terug van vakantie. Jenny ’s zus die al heel lang ziek was overleed toch nog sneller dan gedacht. Een ander heeft een dochter met kanker die midden in de behandelingen zit, maar de hele warme familie is rondom haar en ze blijven positief, 28 jaar is toch het begin van je leven. Weer een heeft een kleinzoon met een ernstige handicap. En zo blijkt dat de meesten van ons wel een mankement of zorg hebben. De één is doof, de ander een pols die gebroken is. Maar tijdens de koffie wordt er niet zielig over gedaan, wel meegeleefd.
Dit keer doe ik na die tijd geen rondje bij het Goed. Susan is er niet en ik ben immers pas met Diny uitgebreid rond geweest.
Wim is vanavond op pad met de mannen van Valerius. In Westerbork gaan ze een zangdienst opluisteren met hun liederen. Even nog een foto van deze man die nooit een pak meer aan wil. Alleen voor deze gelegenheid gaat hij door de knieën. ‘Waor he-j oew stropdasse?’, vraag ik hem. Ik had het kunnen weten. Hij heeft zo’n hekel aan iets strak om z’n nek….. natuurlijk houdt hij dat ding tot het laatste moment in z’n zak.
[i]I love aquajoggen, walking through the water with a beld and doing all kinds of exersizes. Afterwards we have a nice cup of coffee in the restaurant with about eight of us and talk about life and family. Everyone has their own sorrow and joy. Once a year we’re going out wit hall of us and have a nice and relaxing dinner in the wok restaurant in the middle of Emmen.
This evening Wim is going out with his men’s choir Valerius. It’s an evening for Israël in a church in Westerbork, half an hour drive from here. And the man who said after his retiring never wearing a costume is just ready in his Valerius costume, but without his tie. ‘Where do you have your tie?’, I asked him. O… I could have guessed… He doesn’t like anything around his neck. Of course he has put it in his pocket waiting untill that very last moment….
[/i]