Op dit moment hebben we 6 fleslammeren, vijf Schoonebekertjes en één Drentje. Het voederen gaat niet helemaal vanzelf. Het is net als met baby’s, de ene drinkt vlot, een andere laat telkens los, weer een andere danst rond tijdens het drinken. De melk spettert zo alle kanten op. We hebben er een bij, we noemen haar Witje omdat ze helemaal wit is. Maar soms vraagt Wim over welk lam hij onder handen heeft: ’Is dit soms het hoestertje?’ Dat komt omdat die zich altijd wat verslikt. Ze zou eigenlijk maar twee keer per dag melk nodig hebben maar vanwege dit verslikken geven we liever drie keer een kleinere hoeveelheid. Ze begint het trouwens te leren. De grootste, een flinke ram, is al heel wat mans. Die werpt zich ogenblikkelijk in de opening van het hek als je die voorzichtig openmaakt. Ikke eerst. Ach vooruit maar, dan ben je van het gezeur af. Vlak ook de kleine ram niet uit, een mengsel van Schoonebeker en een vleesras. Die heeft een sterke overlevingsdrang en weet hoe hij de restjes moet krijgen, altijd hongerig.
Het kleine ding, het Drentje is het lievelingetje van Maurice. Het heeft een bijzondere tekening: een dassekopje en een bruine buik, schijnt bijzonder te zijn. Het is de grappigste van allemaal en de slimste. Als we met de flessen aan komen glipt ze zelf al door een opening in het schapengaas, dat gaat nog net. Haar moeder was een entertje, een jaarling. Meestal krijgen die maar een lam, maar deze had er twee. De natuur regelt het zo dat ze er maar één accepteert omdat ze twee nog niet aankan en dan zouden beiden verpieteren. Ik had nog geen foto van die kleine. Dus vroeg ik Wim: ’Hol dat kleine ding es effen vaste. Dan maak ik d’r rap een foto van’. Och… het houd je even van de straat….. en met genoegen.
