Ik bewonder de tuin van mijn nieuwe buurvrouw Grietje. Veel groen en veel kleur. Ze heeft een paradijs voor de vogels. Ze heeft zelfs een soort huisje voor de duiven in haar tuin en dat niet alleen. Ze voert ze ook en daar maken die duiven dankbaar gebruik van. Gisteren zaten ze gewoon weer op haar te wachten. Ze heeft ook niet meer de leeftijd om op haar knieën door de tuin te gaan om weg te halen wat onkruid is voor haar. Gelukkig heeft ze een tuinman die af en toe langskomt. Gisteren zaten Wim en ik even in onze tuin op het terras en genoten van het mooie weer en stukje bij beetje haal ik bij ons het onkruid weg dat echt weg moet, maar stiekem ben ik wat jaloers op de groene kleurige tuin van Grietje.
We hebben zelf al plannen. Al onze potten met bloemen en planten gaan straks mee de verhuiswagen in en dat zijn er heel wat. Dus dat groen en kleur komt bij ons ook nog wel. Nu geniet ik nog maar van onze eigen groene kleurige tuin aan het Schoolpad.
Ik moet ook wel even bijkomen. Wim kreeg het ineens in z’n kop om de kast onder de kapschuur andersom te zetten zodat we hem kunnen schoonmaken en kijken of ie meegaat. Moest meteen gebeuren. Nee, niks wachten op Alle of Gerhard, nee… nu… en ik trapte er ook nog in. Zal niet vertellen wat ik er allemaal uitgekraamd heb tijdens de actie. Maar hij staat nu zoals het hoort, schoongemaakt en al. Eigenlijk is het een ideale kast voor al mijn schilderspullen. In gedachten zie ik hem er al staan…. die kast met een geschiedenis. Ooit gekocht door Mark en Hilda bij de zaak in antiek en brocante in Nieuw Dordrecht, later ging hij mee naar Sleen. Zou hij nu na 6 jaar bij ons onder de kapschuur straks eindelijk op zijn definitieve plek beland zijn?