Er heerst nog even rust aan het Schoolpad. De schapen en lammeren lijken tevreden. Het jonge spul dartelt elke avond als gekken over elkaar heen. De jonge planten die nu de grond uitschieten worden door sommigen als onkruid bestempeld. Ze waren er al toen we hier kwamen wonen in 1994: Judaspenning, het Robertskruid, de Look zonder look, de kleine viooltjes en er zijn er vele bijgekomen. De lelietjes der dalen woekeren zich in het rond net als het Lievevrouwebedstro. De laatste jaren mag de klimop haar gang gaan want wieden gaat het bij ons niet meer worden. Wat echt weg moet gaat met de schoffel. Maar mijn eeuwige strijd met het zevenblad, ik vind haneklauw beter passen, heb ik allang verloren en heb er mee leren leven. Het troostte me dat Romke van der Ka in Tuinieren buiten de perken schreef dat in Engeland dit zevenblad als bodembedekker wordt gebruikt. Daar hebben ze natuurlijk ook grote bostuinen.
Het zo gaat het hier er ook op lijken. Doordat we hier veel bomen hebben is er ook schaduw en daar groeit graag mos. En daarover schreef hij: Wat wil je nou… een groen gazon of moet het perse gras heten.
Foto: Judaspenning met ervoor Robertskruid dat nog niet bloeit