Waar ik ook kijk… het is overal groen om het huis en zover als ik kijk. De bomen en struiken komen nu in het blad, het gras trekt een spurtje. We denken wel dat we hier rustig wonen maar toch is het een leven van belang. Er wordt gewerkt. De staartmeesjes uit de grote heen en weer wiebelende taxus baccata hebben een ander onderkomen gezocht. De merels vliegen als razenden heen en weer en dan weer onder de struiken, bekjes vol van alles. Boven op de schuur zie ik nu geregeld de witte kwikstaart met zijn op en neer gaande staart. Meestal zijn ze in de wei te vinden maar ik vermoed dat ze achter de schuur in de takkenafval van de grote sparren zijn gaan nestelen. De duiven missen hun sparren ook want dat was hun nestelplek. Het terras is opgefleurd met de nu gevulde bloembakken en in de borders gaat het gevecht door tussen gewenste en ongewenste planten. Ik heb ze vrijheid gegeven in hun geldingsdrang. Soms moet je kunnen toegeven dat je verloren hebt.
Toch… je wilt niet weten hoeveel prachtige vergeet-mij-nietjes overal hun kansen gepakt hebben. Wim heeft intussen al gras gemaaid met de zitmaaier. Hij heeft de opvangbak er niet op en laat het gemaaide gras gewoon liggen. Groeit het minder hard.. zeggen ze.
Ook Wim doet mee aan: alles moet groen dit voorjaar. Eén ding spijt me geweldig. Toen de bomenman laatst kwam voor die sparren zei die in het voorbijgaan: ‘Die klimop mo-j weghalen van de beume, anders gaot ze oew nog dood’. Daar zijn de meningen over verdeeld. Maar het was niet aan Wims dovemansoren gezegd. Hij begon meteen met knippen en trekken ondanks mijn protest. Pas toen Gerald mij gelijk gaf dat de bomen er geen last van hadden….. maar toen was het te laat. De prachtige nestelplekken voor de vele vogels in de klimop aan de bomen waren foetsie.
Gelukkig hebben we nog genoeg groen over.
