Het graven naast ons voor de hoogspanningskabel is klaar. Nu zijn ze op de es aan de overkant begonnen. Ben houdt alles goed in de gaten.
"Ik heure bie-j de kattenkoppen”, zegt moeder van der Kolk tegenwoordig wel eens. Ben antwoordt meestal:”O dat wis ik allange… dat ie-j daorbie-j heuren.” En dan kijkt ze hem zo aan van… meen je dat nou of maak je een grapje.
Nee, ze heeft zich nooit de kaas van het brood laten eten, maar een kattenkop…? Eerder een bijdehandje. Ze heeft nog steeds gevatte opmerkingen. Binnenkort zal ze 98 worden.
Haar moeder, opoe Dien de Bruin was ook bijdehand, heb ik me laten vertellen. Afgelopen dagen kwam een gevleugelde uitdrukking weer eens naar boven. In haar jonge jaren wilde ze haar vriendin een stuk chocola geven. Die bedankte ervoor. Dat stond Dien niet aan en zei:”Pak an…. of mo-j ‘em an stukken veur de kop hemm’n?” Deze zin wordt af en toe binnen de familie nog wel eens weer uit de oude doos gehaald.
Ben en Nies zijn weer thuis… in Hattem. Hier heeft alleen de haan de afgelopen weken niet overleefd. Even gingen de honden te keer en… toen ze wat later gingen kijken, lagen er alleen nog veren. Waarschijnlijk heeft een buizerd dit haantje te pakken gekregen. Buurman Jans heeft er nog een in de aanbieding. Die kreeg hij van een kennis: een lillekerd… den vlög de kinder an. Die mogen we wel hebben, maar nee… een ondeugende haan wil ik ook niet. Van de haan op De Haar vroeger heb ik nog steeds een trauma… nou ja een kleintje dan. Die vloog me aan toen ik als kind van een jaar of 4 op de schommel zat. Ik schommelde van angst steeds hoger en de haan vloog ook steeds hoger en hoger. Grrrrrrr….. Ik riep …nee ik gilde om mama en opa, maar ik weet nu nog dat het wel erg lang duurde voor die op kwamen dagen.
Ik wil wel graag een nieuwe haan, maar dan een lieverd.