Zou paniek ook erfelijk zijn? Of een hekel hebben aan bloed? Waarom is de een van het aanpakken en raakt een ander in paniek? Ik zie broertje Johan lang geleden van de keldertrap vallen. Die was altijd al ondernemend. Mama loopt gillend de keuken in terwijl opoe hem rustig opraapt en controleert. Niks gebroken, alleen een bult op z’n hoofd.
Ikzelf ben ook een paniekvogel en dacht meteen aan mijn moeder toen, nog in de keuken in Hengelo, de notenbladeren in de oven vlam vatten. Ik had ze van Johan en Joke gekregen omdat je er schapenwol zo mooi bruin mee kunt verven. Ik dacht dat ze wel even wat droger moesten zijn en meende ze even in de oven te kunnen drogen. De paniek sloeg bij mij toe, maar bij Gerhard niet. Hij was 13 of 14, liep naar het fornuis, draaide de oven uit en deed de ovendeur dicht. Vlammen weg! Wim heeft hetzelfde net als alle drie onze jongens gelukkig. Niks van mij meegekregen.
Toen Robin en Luna bij ons waren kwam het gesprek er op en Luna herkende mijn paniekreactie. Zou het toch meer bij vrouwen voorkomen? Of hangt het van de situatie af. Wim kan wel in de stress raken van in mijn ogen iets onnozels, maar als het op serieuze problemen aankomt is hij een aanpakker.
Toen we tijdens het familiegesprek met de orthopeed hoorden dat het er niet best uitzag in zijn heup was hij de rust zelve. Het eerste wat hij deed toen hij naar huis mocht was Henkie onze tegelaar bellen om de badkamer te laten veranderen. Weg bad, inloop douche kwam. Douchekruk erbij en klaar was Kees. Tja… zo vullen we elkaar aan…
Foto: 2015, nog zonder stok!