We zijn er weer thuis. Stijve benen van al het lopen. M’n hoofd vol met mooie plaatjes, gelukkig ook op foto’s. Als je me vraagt wat de meeste indruk maakte de afgelopen dagen is dat natuurlijk veel te veel om op te noemen, maar toch is dit wat me altijd bij zal blijven.
De ondergaande zon boven de Seine met de Eiffeltoren in de verte en de Notre Dame op de voorgrond tijdens onze boottocht ’s avonds.
Nee jullie krijgen geen verslag van wat er allemaal te zien is. Daar heb je boekjes voor. Maar ik denk dat er regelmatig een flits Parijs door m’n stukjes zal gaan.
We hebben veel bijgeleerd, Diny en ik. Waar ben je precies en hoe werkt de metro. Hoe kom je precies op de plek waar je zijn moet. Je stapt bv uit op het metrostation Bagnolet omdat je in het hotel Campanile Bagnolet moet zijn. Blijkt die toch een metrostation verder te zijn. We hadden natuurlijk alle waarschuwingen van Ben en Wim meegekregen vanwege agressieve praktijken van sommige groepen jongens, maar we hebben maar één keer meegemaakt dat die vervelend waren. Diny duwde flink van zich af , ik ging stoer rechtop lopen en ze bonden in.
We hebben meer leuke spontane reacties meegemaakt.. De Franse dames in de kerkdienst in de Sacre Coeur die ons de vrede van Christus toewensten, een Parijzenaar die ons fotografeerde toen we op het Montmartre aan onze lunch zaten, de jonge ober die ons in de watten legde, een jongen die ons belangeloos door een poortje van de metro hielp toen we ons de laatste dag vergist hadden en onze kaartjes op waren en er alleen met de visa betaald kon worden. Hij hielp ons met zijn abonnement allebei er door en bracht ons zelfs naar het goede perron van de RER. Er zijn overal engeltjes, zelfs in Parijs.
