Pie…pieieie…kom dan, pie ie….’, ik hoor het opoe Bijenhof nog roepen naar de katten. Meestal had ze iets te eten voor ze. Een beetje melk ,denk ik, met wat stukjes oud brood, want toen deden de mensen nog niet aan kattenvoer uit de winkel. En betrapte ze een kat op het melkzeef of één die er vandoor ging met een stukje spek of naegelholt van de taofel, dan hoorde ik haar: ‘smerige katte’ roepen. Hoe ik ineens op de katten van opoe kom? Ik las pas het stukje van Vordense Harry over Pieman, de katte van Hendrik Jan en Gardientj’n. Daar waren zo verschrikkelijk gek mee, werd verwend met allerlei lekker hapjes, tot hij ineens verdwenen was en ze hem tot hun grote verdriet dood op straat vonden… dachten ze. Pieman werd met alle eer begraven tot een paar dagen later ineens de echte Pieman weer boven water kwam. Meteen dacht ik aan onze eigen Moniekje. Had al eens een ongeluk overleefd, ik schreef zelfs een boekje over haar compleet voorzien van collages. Ik had haar net nog gezien maar toen Mark tussen de middag meldde dat hij hier dichtbij op de weg een zwarte kat had zien liggen dacht ik nog dat kan Moniek niet zijn. ‘Maar die had wel een geel bandje met belletje om’. Tja… het was Moniekje.
Tja katten lijken soms erg op elkaar. Het deed me even glimlachen… dat stukje van Harry over de kat Pieman. Ik hoorde bij ons thuis nog wel eens het woord pieman gebruiken. Mama deed dat als ze mijn kleine broertjes duidelijk wilde maken dat ze een grote jongen waren als ze niet meer pieman in de broek lieten plassen maar buiten of op de wc. Wij als zusjes, hadden daarvoor nog nooit een pieman gezien en vonden onze kleine broertjes hoogst interessant met hun pieman, vooral als ze tijdens het dagelijkse badje een grote straal tevoorschijn konden toveren.
Foto: Onze katten hadden ook geen klagen. Suze was nooit bij Wim weg te slaan als hij even een dutje deed.