Zo was ze in het begin, onze Pippie.
…en we noemen haar Pippie’, vonden we toen het kleine verstoten Gotland pelslammetje bij ons kwam. Moeder ooi had wel haar broertje geaccepteerd, maar deze niet. Ze kon er nog wel bij. Ze dronk alleen zo weinig. ’Het is ook wel een klein soort schaap hoor’, stelde Rob mij aanvankelijk gerust. Toch zat er weinig vooruitgang in. Ze kon niet meer dan 170 ml per keer op. Ze dronk de helft van Stien, het Drentse heide lam, dat toch ook een vrij klein soort schaap is.
Toen Rob haar eens bekeek zei hij meteen: ’Dat ding is niet goed’. En zo was het. Maar wat doe je er aan. Gewoon doorgaan met wat er in kan. Tot ze op een keer niet meer wilde drinken, het kopje scheef en het buikje strak. Ik masseerde haar lekker en kreeg er ’s avonds nog een beetje verdunde melk in. Maar ook de volgende dag werd het niks. Het anders zo enthousiaste ding kwam nu achteraan en onderweg naar het hek viel ze gewoon wel drie keer om. Ik belde Rob. ‘Laat maar gaan’, was zijn advies. Ik verwachtte eigenlijk niet anders dan dat ze de volgende morgen dood in het hok of de wei zou liggen. Een beetje verdrietig ging ik die morgen richting wei. Tot mijn verbazing stond ze met de anderen te wachten. En, wonder o wonder, begon ze weer te drinken en ook gras en brokjes te eten, zij het met mate. Begin van deze week verbaasde ze me door een hele fles leeg te drinken, bijna de hoeveelheid die ze anders per dag dronk. En ze blijft drinken, het stemmetje wordt sterker en ze draaft weer voorop als het etenstijd is. Pippie is een taaie…. Ze blijft nog even.