Het blijft lastig om naar de kerk te gaan. Je zit een uur op dezelfde plek, te zingen, te luisteren, zonder dat je even wat anders kunt gaan doen als je je verdrietig voelt worden. Want dat is nog steeds raak tijdens het zingen. Het toeval wilde dat ik bij een paar ouders in de rij zat die een paar jaar geleden beide zonen zijn verloren, een door ziekte en een ander door geweld. Zij zitten er weer, ik weet dat ze de eerste tijd ook niet in de kerk waren. Maar ook vandaag werden onze ogen geopend door te beseffen dat alle lieve dingen die met ons gebeuren ook bijzonder zijn en troost geven. Veel mensen in de kerk hebben een man of vrouw verloren en worstelen daardoor ook met verdriet dat niet over gaat.
Bij het weggaan sprak Jan me aan. Hij zei dat hij me op FB volgt al reageert hij zelf nergens op. Hij vond mijn schrijven indrukwekkend, dat wilde hij toch even kwijt. Ik bedankte hem er voor en zei terloops: ’Maar Jan, heb je wel gezien dat mijn boek is uitgekomen? Is dat niks voor jou?’ Jan is meer een prater, altijd stof genoeg. ‘Natuurlijk wil ik die wel, Diny is bij ons van het lezen’.
Ik heb altijd wel een paar boeken in de auto en even later gingen ze met boek op huis aan. Zo slinkt mijn voorraadje al aardig.
