Is het raar dat nu het zo goed lijkt te gaan met Wim het verlies van Mark weer op gaat spelen?
Wim begint steeds zelfstandiger te worden en regeert zoals voorheen de dagelijkse gang van zaken.
Het in- en uitstappen van de auto gaat wat soepeler, hij heeft er een weg in gevonden. Bovendien staat iedereen klaar voor hem. Zo fijn dat hij zelf zo positief in het leven staat. Sinds het pad door de hematoloog voor hem uitgestippeld is ziet hij de toekomst weer rooskleurig in. Vooruit, de weg is nog lang, maar er is uiteindelijk weer uitzicht op een mobiel leven. ‘Als ik me eerst maar eens met een rollator kan verplaatsen’, hij wil de lat nog niet te hoog leggen. Wim begint ook lichamelijk sterker te worden, gaat niet meer zo vaak liggen overdag.
En dan?… Net denk je dat je hebt leren omgaan met je grote verdriet of het steekt weer op een heftige manier de kop weer op. Het zal te maken hebben met de week achter ons. Op 6 maart was het precies twee jaar geleden dat Mark van hier vertrok in de vroege morgen en we hem niet levend terug zagen. Nee, het verdriet is lang niet meer zo aanwezig als het eerste jaar, maar het komt nu met af en toe een heftige piek op een moment dat je het niet verwacht. Het is fijn om bezig te zijn: Storm en Queeny, Loeder, de kippen en de lammeren geven mooie afleiding, net als schrijven over de dagelijkse gebeurtenissen met af en toe een herinnering aan vroeger. Die zijn er natuurlijk in overvloed als je zo’n leeftijd als die van mij hebt bereikt.
Ik heb de schapenschuur in orde gemaakt voor de ontvangst van de beide lammeren. Ik heb een baal stro die Rob laatst meebracht lekker in het rond gestrooid. Morgen beginnen we overdag met het inwijden van hun nieuwe onderkomen. ’s Nachts haal ik ze nog binnen, ook voor mij gemakkelijker om dan niet naar de schuur te hoeven. Ik heb nog nooit zulke perfect opgevoede lammeren gehad: drinken goed en weinig lawaai. Wat kan een herderinnetje zich nog meer wensen?
