‘Ach heden… daor zöw ’t hebben’. Wim komt binnen met een gezicht op onweer, stapeltje post in de hand. Woensdag is de dag van de meeste post en ook dit keer zijn er een paar brieven.
‘Wat is ’t er da-j zo van slag bunt?’ Wim zegt nog niks. Dan komt het: ’Brief van de Rijksdienst voor het Wegverkeer, het RDW. Zie wel, ik dach et zundag al. Natuurlijk waren we nu voor de tweede keer rechtsaf geslagen in Soest terwijl we rechtdoor moesten. Daardoor moesten we minstens 1,5 km verder rijden voor we terug konden. Wim zette de sjas er in ondanks mijn commentaar; ’Willem… ie-j riedt te hard, dat geet oe geld kosten’. Hoe verder van huis des te zeker ben ik ervan dat je geflitst wordt. En dan… waarom zo’n haast, we waren mooi op tijd bij Gerke en Wim en hebben heel gezellig bijgepraat over alles wat we de laatste tijd èn vroeger hebben beleefd. Die middag gingen we nog verder het westen in, naar Arend en Amaka in Almere. Heel wat kilometertjes afgelegd die dag.
En nu dan die brief in de bus.
Wat doet die slimmerd. Hij ziet dat ik nieuwsgierig ben, maar begint eerst aan de andere brieven: Univé, NCRV gids enz. Ik probeerde de bewuste brief weg te graaien, maar dat mislukte. Uiteindelijk moest het er van komen. Wim ritst hem open en begint te lezen, rimpels in het voorhoofd.
‘Hoevölle is de schade?’, probeer ik. ‘En waor is et gebeurd? Vaste op dee weg in Soest’. Wim kijkt me slim aan en geeft me de brief en dan komt het. ‘Disse brief is veur oe, ie mot oew ri-jbewies laoten verlengen. En ie mot ok ekeurd wodden’.
Opgelucht gingen we aan de koffie…