Mag ik jullie voorstellen, dit zijn Ria en Jantje, onze twee kippen. In onze laatste winterzonvakantie naar Zuid Spanje pasten Jan en Ria op huis, haard en have. De levende have bestond toen alleen uit Storm, Loeder en Suze en één kip. Jan besloot dat dit te zielig was, één kip dat kon toch niet. Ze besloten er een paar bij te kopen bij een particulier. ‘Als je ze niet wilt’, mailde Ria….’ Ik kan goed kippen slachten, dan gaan ze de pan in’. Ach… Wim was al aan het afbouwen met de kippen maar dit was toch een leuke geste. Het bleken twee heel leuke kippen te zijn, heel aanhalig en gezellig. Je kon ze aaien en oppakken. Het werd minder toen we er nog een paar bij kregen van Rob. Toen brak de hel los. Achteraf zei Rob dat we ze een kippenbrilletje moesten geven. ’t Was al te laat, de ene oude kip ging gewoon al dood en van de kleinere kippetjes had er meteen al ééntje een scheve staart door de aanvallen van die twee ondeugden. Het duurde maar een paar weken en ze hadden het loodje gelegd. De deugnieten waren intussen ook van de leg door alle emoties. Nu is de rust weergekeerd en leggen ze elke dag één ei, om de beurt vermoed ik. Ze zien er toch uit als schatjes, vind je niet. Ik weet intussen beter, niets menselijks is hen vreemd.
Ik heb ze naar hun goede gevers genoemd: Ria en Jantje. En… het is een genot om naar ze te kijken.
