‘Ja ik ga mee naar oom Ben’. Rick heeft er duidelijk zin in. Na het duidelijk worden van Bens ziekte had hij hem nog niet weer gezien. En zo stonden we al vroeg in de keuken om de enige echte van der Kolk nassi te maken met de pindasaus naar het recept van mevr. Van Straalen, Tonny’s moeder. De net opgezette tent lieten we een dagje staan, misschien wordt die nog getest door een regenbuitje.
We treffen Ben opgewekt, maar enigszins moe aan. Hij had een wat korte nacht gehad door fysieke problemen. Wat geweldig dat de thuiszorg 24 uur per dag beschikbaar is. We dekken de tafel en eten de ouderwetse nassi à la Kolk. Goedgekeurd. Er blijft nog iets over voor Rick voor de volgende dag, lekker makkelijk. De beide broers houden even siesta na het eten. Het doet Rick de opmerking ontlokken: ’Nu ben ik weer bejaardenoppas, net als in 2010’. Je moet er bij Rick altijd even bij nadenken. Maar ik ken hem en wist het. In 2010 gingen we met Ben en Niesje naar Henry en Tonny in Alberta. Rick ging ook mee, die logeerde bij Fred en Gera, maar tijdens onze rondreis met camper was hij van de partij en was hij inderdaad de ‘bejaardenoppas’, zoals hij dat uitdrukte.
Door een plensbui rijden we aan het eind van de middag op huis aan, maar van die regen is thuis niets te merken. Het tentje is kurkdroog en met gezwinde spoed wordt die vakkundig ontmanteld en in de hoes gestopt. Het was een goede oefening voor de vakantie straks
