‘ Zeg maor dat ze de groeten mot hebb’n van Wim en Hetty’, zei ik gisteren tegen de buurman van Riek, ons vroegere meisje voor dag en nacht op de Boomgaard. Ze kwam uit de buurt en is, nadat we op de Boomgaard kwamen wonen in 1950, 8 jaar bij ons gebleven. Later besefte ik dat ze het als kind en opgroeiend meisje niet zo gemakkelijk heeft gehad, want ze werd geboren met een hazenlip en een open gehemelte. In deze tijd zou ze keurig geopereerd zijn en zou je er weinig meer van zien, maar vroeger kwam de geneeskunst niet verder dan een prothese om het gehemelte af te sluiten.
We troffen haar gisteren niet thuis. Die boodschap was over gekomen en nu had ze Johan gebeld dat ze ons bij de caravan op kwam zoeken. Broer Goos bracht haar en met stok en rollator legde ze de laatste meters af. Natuurlijk werden er herinneringen opgehaald. Ze heeft lief en leed met ons gedeeld en is altijd betrokken gebleven bij ons gezin van toen. Ze was er bij toen Wim me op onze trouwdag op kwam halen en heeft tijdens de ziekte van mama ook een half jaar voor hun huishouden gezorgd. En nu woont ze in hun nieuw opgebouwd ouderlijk huis met broer Goos. Henk, een andere broer waarmee ze samen dit huis bouwden, is intussen overleden. En ieder jaar als we met de caravan bij Johan en Joke op de camping staan gaan we even bij hen aan.
