Je zou het niet zeggen, maar Dirk heeft een verleden. Dirk is een adoptiekater. Niemand weet waar zijn wiegje stond, het is een vondelingetje en kwam zo in het asiel terecht.
Dirk heeft zijn uiterlijk mee. Mooi rood is niet lelijk, toch? Al hoor ik iemand zachtjes fluisteren: ‘Rooien en valen zijn donderstralen’.
Zou het? Dirk had geluk, een jong gezin ging kijken in het asiel en Dirk pakte ze meteen in. Dat kan hij nog steeds, hoor! Als hij je aankijkt smelt je meteen…
Hij ging mee en wist al gauw de weg in de buurt en kwam regelmatig in het winkelcentrum. Daar was altijd wel iets van zijn gading te vinden net als vroeger in de tijd dat hij nog zwervende was. En had hij er genoeg van.. ging hij gewoon weer naar huis om te kijken of de kinderen of de grote baasjes al weer thuis waren. Dirk was een tevreden kater, met een verleden… dat wel.
Toen kwam de dag dat zijn gezin ging verhuizen. Er moest eerst veel werk verricht en Dirk ging uit logeren, een heel eind uit de buurt. Dirk vond alles best. Hij werd daar ook vertroeteld en kwam op tijd thuis na een uitje, al vroeg hij zich wel af waar zijn baasjes gebleven waren. Gelukkig kwamen ze af en toe even langs en toen ze het nieuwe huis klaar was kwam Dirk weer thuis in het nieuwe huis aan de andere kant van het winkelcentrum.
Deze buurt was anders, heel anders, Dirk miste de bosjes en de geluiden èn de vroegere buren. Maar Dirk kon zijn eigen winkelcentrum al gauw vinden en als hij er genoeg van had nam hij gewoon de weg naar huis, zijn oude huis… Dat was zijn plek.
‘Heb je Dirk misschien gezien?’, vroeg zijn baasje aan de telefoon aan Jan en Ria, de oude buren. Ze wierpen een blik uit het raam. En ja hoor, Dirk scharrelde weer door de bosjes in zijn oude vertrouwde buurt, waar hij precies de weg wist.
De auto van de baasjes kwam voorrijden en Dirk ging weer mee. Elke dag ging Dirk zo op pad en heel vaak vond hij meteen de weg naar zijn oude buurtje en elke keer kwam de auto langs om hem weer op te halen. Een paar keer leek hij echt weg… verdwenen van de aardbol en werden er oproepen gedaan: Wie heeft onze Dirk gezien, met een foto erbij. Gelukkig kwam Dirk altijd weer opdagen.
‘Ik ben er langzamerhand wel flauw van’, vond zijn baasje. Het ging maar door 10 keer, 11 keer…. Als de telefoon ging keek buurvrouw Ria al even uit het raam of ze rooie Dirk weer zag lopen. En vaak was dat zo.
Tot die keer dat Jan zijn Ria bij ons op kwam halen.
Hij zei meteen: ‘Ze belden alweer of ik Dirk ook gezien had in onze buurt. En ja hoor, hij liep bij onze huizen alweer rond te scharrelen. Ik haal hem zo op, zeiden ze. Maar als je iemand weet die veel verder weg woont en graag een flinke rode kater wil….?’
De rest weten jullie al. Ik keek Wim aan en die knikte. Het leek hem ook wel wat, nu Suze en Loeder het van ouderdom hadden opgegeven. De volgende dag werd Dirk gebracht, met blikjes, speelmuisjes, een flinke zak voer en kattengrit. Het hele gezin kwam mee, lastig afscheid, maar ze kunnen altijd komen kijken
Dirk zit nog steeds in isolatie hier, maar de dag komt dichterbij dat we hem los kunnen laten.
En zijn vroegere baasjes? Die zijn toch ongerust, belden en vroegen zich af hoe het toch met hun Dirk ging. Toen ik vertelde dat hij regelmatig bij ons op schoot lag en vriendschap heeft gesloten met Storm.
‘Op schoot!! Dat deed hij bij ons nooit’, zei ze en stelde hen helemaal gerust.
Ze komen gauw eens kijken en daarna gaan ze zelf weer op zoek naar een nieuwe kat die alleen hun nieuwe huis kent.
