Nu pas besef ik dat ik gewoon blokkeerde wanneer we de laatste weken even terug op het Schoolpad waren voor een of ander klusje. Mijn maag was een strakke bal geworden en de afgelopen tijd nam ik vanwege alle stressgevoel elke dag maar een Valeriaantje. Kon niet merken dat het veel deed maar soms probeer je wat.
De laatste dag voor de definitieve overdracht gingen we nog de laatste poets doen. Was ook wel nodig want in de lege studio waren op plekken waar de verschillende kastjes hadden gestaan nogal wat muizenkeutels te vinden. Maar de mannen keken echter alleen maar of iets leeg was. En dat was het. Toen we uiteindelijk de laatste aanhanger met oud hooi en gaas hadden weggebracht en de aanhanger hadden gestald bij Alle en Anja stond Daan ons al op te wachten met de Libelle en een doosje eieren. We gingen nog heel even terug naar het Schoolpad waar de mannen van Ad Hoc foto’s namen. Daan vertelde ons dat hijzelf Dirk nog niet gezien had bij hen op het erf en ik denk daarom dat verhuizen naar de buren nog niet zijn ding is. Daar zijn meer katten en Daan vertelde net dat er weer nieuwe poesjes geboren zijn. Dirk houdt dus nog steeds zijn domicilie aan het Schoolpad en leeft van de muizen rondom en zal als hij meer honger krijgt pas bij tante Anja aanschuiven, zoals ik hem steeds voorhoud. Dat meldde ik dus aan de man van Ad Hoc. Nieuwe komende tijdelijke bewoners krijgen zo waarschijnlijk Dirk er bij. Die is er niet weg te branden. Dan weten ze het vast.
En nu… na twee dagen… slapen we als een roosje en heb ik geen Valeriaan meer nodig… We beginnen te wennen aan onze nieuwe buren en hopen dat de verhoudingen net zo goed worden als die met de buren van de afgelopen 29 jaar. Die zijn intussen ook al hier geweest, Jans en Geesje gistermiddag nog. Ik denk beslist dat wat je in 29 jaar hebt opgebouwd blijvend zal zijn.
Foto: Wim en Jans voor of na het hanen vangen.